Oświadczenie rodziców i chrzestnych w sprawie katolickiego wychowania dziecka, gdy rodzice nie są związani małżeństwem sakramentalnym,
Imiona i nazwiska oraz adres rodziców chrzestnych, którzy powinni być wierzący,to znaczy praktykujący, a jeśli pochodzą z innej parafii, powinni posiadać zaświadczenie ze swojej parafii, że mogą być dopuszczeni do godności rodziców chrzestnych
Ksiądz proboszcz prowadzi katechezę i instrukcję przed chrztem dziecka – dla rodziców i chrzestnych.
Zaświadczenie dla chrzestnych:
Mogą je otrzymać tylko wierzący i praktykujący tzn. osoby bierzmowane, uczęszczające na niedzielną Eucharystię, młodzież winna uczęszczać na katechezę, małżonkowie żyjący w sakramentalnym małżeństwie.
Zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:
Jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania.
Ukończył szesnaście lat, chyba, że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku.
Jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić.
Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej.
Nie jest ojcem ani matką przyjmującego chrzest (kan. 874 §1).
Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej, może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu (kan. 874 §2).
W związku z powyższym, godność rodziców chrzestnych mogą pełnić katolicy, którzy:
są praktykującymi wiernymi – prowadzą regularne życie sakramentalne,
przyjęli sakrament bierzmowania,
uczęszczają na katechizację, jeśli są uczniami,
zawarli sakrament małżeństwa, jeśli żyją w związku.
Pouczenie dla rodziców i chrzestnych
Chrzest jest pierwszym z siedmiu sakramentów świętych. Bez chrztu św. nie można ważnie przyjąć żadnego innego sakramentu św.
Przez sakrament chrztu św. człowiek zostaje uwolniony od grzechu pierworodnego i „wszczepiony w Chrystusa”, a jednocześnie wchodzi do wspólnoty wierzących, która nazywa się Kościołem. Otrzymuje łaskę Bożą, dzięki której staje się tym, czym Jezus był z natury: dzieckiem Bożym.
Łaska uświęcająca, którą człowiek po raz pierwszy otrzymuje przez chrzest, jest warunkiem zbawienia, „biletem do nieba”. Trzeba więc dziecko tak wychowywać, aby ono tej łaski nigdy nie straciło ani nie lekceważyło.
Łaskę uświęcającą traci się: całkowicie przez grzech śmiertelny /czyli zupełnie świadome i całkowicie dobrowolne przekroczenie Przykazań Bożych lub kościelnych w rzeczy ważnej/, częściowo, przez grzech powszedni /czyli przekroczenie Przykazań Bożych lub kościelnych w rzeczy mniej ważnej lub niezupełnie świadome albo nie całkiem dobrowolne w rzeczy ważnej/.
Łaskę uświęcającą można odzyskać przez sakrament pojednania /Spowiedź św./, w którym katolik mający nadprzyrodzony żal za grzechy i szczerze je wyznający otrzymuje od Boga przebaczenie win i przywrócenie łaski uświęcającej.
Rodzice chrzestni są na równi z rodzicami naturalnymi odpowiedzialni przed Bogiem i Kościołem za takie wychowanie dziecka, aby ono: wiedziało co należy czynić i czego unikać, by w łasce Bożej wytrwać /względnie by odzyskać łaskę utraconą/ i chciało całym sercem kochać Boga, wiernie zachowywać wszystkie Jego Przykazania, być żywym i czynnym członkiem Kościoła – czyli częścią tego nadprzyrodzonego organizmu /”Mistycznego Ciała Chrystusa”/, którego Głową jest Jezus Chrystus – Prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek.
Cel ten Rodzice dziecka /naturalni razem z chrzestnymi/ winni rzetelnie starać się osiągnąć przez: stosowne pouczanie dziecka, posyłanie go na lekcja religii, wdrażanie do praktyk religijnych: modlitwy, Mszy św., sakramentów św. /zwłaszcza Spowiedzi i Komunii św./ do kierowania się miłością Boga i bliźniego, a przede wszystkim przez dobry przykład własnego życia, zgodnego z nauką Chrystusa i Jego Kościoła /”Kto was słucha, Mnie słucha” mówi Jezus/.
Pomni na słowa Pana Jezusa: „Beze mnie niczego dokonać nie zdołacie” Rodzice naturalni i chrzestni winni owe wysiłki wychowawcze wspierać modlitwą i uczestniczeniem razem z dziećmi w liturgicznym życiu Kościoła.
Szczególnie ważnym, przez Chrystusa danym źródłem mocy i pomocy koniecznej do chrześcijańskiego wychowania i uczciwego życia człowieka są sakramenty św. /zwłaszcza Spowiedź i Komunia św./. Trzeba więc często i godnie z nich korzystać.
W Komunii św. pod postacią chleba i wina przyjmujemy Pana Jezusa, Syna Bożego, „który dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba i za sprawą Ducha Św. przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się Człowiekiem”- nie przestaje być Bogiem, tj. Drugą Osobą Trójcy Świętej, czyli Synem Bożym, który z Ojcem i Duchem Św. żyje i króluje na wieki wieków!
